திண்ணை

சில அறிமுகங்கள் நம் வாழ்க்கையை வெகுவாக மாற்றி விடும்.

நியூஜெர்ஸி சிந்தனை வட்டம் பொறுப்பாளர் ஆனந்த் முருகானந்தம் எனக்கு அப்படித்தான். நினைவு தெரிந்த நாள் முதல் அவர் அமெரிக்காவில் இருக்கிறார். முப்பது வருஷங்களுக்கு முன்பு ஒரு இந்திய விஜயத்தின் போது ராத்திரி பனிரெண்டு மணிக்கு எங்கள் வீட்டுக் கதவைத் தட்டியதும், அப்போது புதிதாய் வாங்கியிருந்த வெட் கிரைண்டரை பார்த்து, “பரவாயில்லையே… இந்திய சமையலறைகளும் இயந்திர மயமாகி வருதே.” என்று வியப்பை தெரிவித்து விட்டுப் போனது சின்ன வயசு ஞாபகங்களில் ஒன்றாக இன்னும் மனதில் இருக்கிறது.

அவர் ஒவ்வொரு முறை இந்தியா வரும்போதும், “போய் பார்த்து பேசிட்டு வா” என்று சொல்லி பக்கத்து ஊரிலிருக்கும் அவர் வீட்டுக்கு அம்மா என்னை அனுப்பி வைப்பாள். எனக்கு சில சமயம் கொஞ்சம் எரிச்சலாக கூட இருக்கும். பத்து பதினைந்து நாள் விடுமுறையில் வந்திருக்கும் அவரைப் பார்க்க பல பேர் வருவார்கள், போவார்கள். அங்கே என்னைப் போல பொடியனுக்கு என்ன முக்கியத்துவம் இருக்கப் போகிறது. இதெல்லாம் அந்த விவரம் தெரியாத வயதில் நமக்குள் தோன்றும் எண்ணங்களே தவிர பக்கத்தில் உட்கார்ந்து பத்து நிமிஷமாவது அவர் பேசாமல் இருக்க மாட்டார். விடை பெறும்போது மறக்காமல் கொஞ்சம் சாக்லேட்டுகளும், சின்ன பரிசுப் பொருளும் தந்தனுப்புவார்.

தெரிந்தோ தெரியாமலோ அந்த சந்திப்புகள் ஏற்படுத்திய பாதிப்பு ஏதோ ஒரு வெளிநாட்டில் என்றாவது வேலை பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆசையை மனதின் ஆழத்தில் ஒரு நீரோட்டம் போல ஓட விட்டிருக்கிறது. அடி மனதின் ஆசைகள்தான் கிடைக்கிற சந்தர்ப்பங்களை முழு வேகத்தில் பயன்படுத்திக் கொள்ளும் உத்வேகத்தை அளிக்கின்றன.

ஆறேழு வருஷங்களுக்கு முன்பு நியூஜெர்ஸியில் அவர் வீட்டுக்குப் பக்கத்திலேயே வந்து சேர்ந்தது அதிசயம்தான். அப்போது என்னிடம் கார் இல்லை என்பதால் அவரே வந்து வீட்டுக்கு அழைத்துப் போனார். அன்றுதான் திண்ணை என்ற மின்னிதழை எனக்கு அறிமுகப்படுத்தினார். “என் நண்பர் ராஜாராம்தான் இதை நடத்தறார். இதிலே கதை எழுதறியா?”

திண்ணையின் ஓரிரு இதழ்களை படித்துப் பார்த்தவன் அதிலிருந்த கட்டுரைகளையும், எழுதியவர்களின் பெயர்களையும் பார்த்து மிரண்டு போனேன். சிற்றிதழ்வாதிகளுக்கு இருப்பது போலவே வெகுஜன இதழ்களில் எழுதி வருபவர்களுக்கும் ஒருவகை சிற்றிதழ் அலர்ஜி உண்டு. அதற்கு நானும் விதிவிலக்கல்ல. குமுதம், விகடன், கல்கி போன்ற வாரப் பத்திரிகைகள் தவிர வேறெதிலும் நான் அதுவரை கதைகள் எழுதியதில்லை. ச. மஞ்சுளாதேவி நடத்தி வந்த ‘வேறு திசைகள்’ என்ற பத்திரிகை மட்டும் ஒரே ஒரு விதிவிலக்கு.

ஆனந்த் அவர்களிடம் அப்போது நான் எதுவும் சொல்லவில்லை. அதற்கப்புறம் சில வருஷங்களுக்குப் பிறகு ஒரு முறை சிந்தனை வட்டம் விழாவுக்குப் போன போது, ஆனந்த் வீட்டில் தங்க நேர்ந்தது. திரு ராஜாராம் அவர்களும் அன்று அங்கே தங்கியிருந்தார். நான் எழுதுவேன் என்று தெரிந்து, “திண்ணைக்கு அனுப்புங்க.” என்று அவரும் சொன்னார்.

“இல்லைங்க நான் குமுதத்தில் எல்லாம் எழுதிட்டிருந்தவன். ரொம்ப இலக்கியத்தரமா எழுத வராது.” என்றேன்.

”அப்படி எல்லாம் இல்லை. நீங்க அனுப்புங்க.” என்றார்.

துரதிர்ஷ்டவசமாக அந்த சமயத்தில் நான் எழுதுவது மிகவும் குறைந்து போயிருந்ததால் அப்போது திண்ணைக்கு அனுப்ப முடியவில்லை. வேறொரு சமயம் மறுபடியும் திரு. ராஜாராம் அவர்களை ஆனந்த் அவர்களின் வீட்டில் சந்திக்க நேர்ந்தது. கதைகளைப் பற்றி பேச்சு வந்த போது, “நான் கேட்டேன். நீங்கதான் அனுப்பவே இல்லை.” என்றார்.

அப்போதிருந்தே எனக்கு உறுத்திக் கொண்டே இருந்ததால், பத்து நாளுக்கு முன்னால் மிச்சம் என்ற சிறுகதையை அனுப்பி வைத்தேன். திண்ணையில் இந்த வாரம் (28 ஆகஸ்ட் 2009) வெளிவந்துள்ளது.

---

மிச்சம்
சிறுகதை
~ சத்யராஜ்குமார் ~

---

சுருக்கென்று ஒரு முள் குத்தியதைப் போல கேள்வி. சிரித்துக் கொண்டேதான் கேட்டான். இவனைப் போன்ற அமெரிக்கனுக்கு அது கை வந்த கலை.

”ஏன் இப்படி இருக்கிங்க?”

வாஷிங்டன் டல்லஸ் ஏர்போர்ட்டில் செக்யூரிட்டி சோதனைக்காக நீண்ட வரிசையில் நின்றிருந்தேன். மூன்று வருஷங்கள் கழித்து இந்தியா போகிற குறுகுறுப்பு மனசுக்குள் ஜில்லென்று பரவியிருந்தது.

”எப்படி இருக்கோம்?”

….

மேலும் படிக்க…

---

சர்ப்ரைஸ் சந்திப்புகள் – 1

முன் கூட்டியே திட்டமிட்டு நடக்கும் சந்திப்புகளைக் காட்டிலும் எதிர்பாராமல் நிகழ்பவை சுவாரஸ்யமானவை.

அப்போதெல்லாம் நீலகிரி எக்ஸ்ப்ரஸ்ஸில் முன்பதிவு செய்து அவ்வப்போது கோவை – சென்னை சென்று வருவது வழக்கம். ரயில் எட்டு முப்பத்தைந்துக்கு கோவையில் கிளம்பி – ஆறேகால், ஆறரை மணி போல் சென்னை சென்று சேரும்.

கார்த்திகா ராஜ்குமாரின் படம் கிடைக்காததால் அவர் ஊர் ஊட்டி!

பலரும் அந்த ஒரு ராத்திரி அசௌகரியம் கூட தாங்க முடியாதவர்களாய் கச்சிதமான முன்னேற்பாடுகளோடு வந்திருப்பார்கள். ரயில் கிளம்பியதும், ரயிலின் ஆட்டத்தில் தள்ளாடிக் கொண்டே லுங்கிக்கு மாறி, ”எக்ஸ்க்யூஸ் மீ” சொல்லி சீட்டில் உட்கார்ந்திருப்பவர்களை எழுப்பி, பர்த்தை விரித்து செயின் போடுவார்கள். மெத் மெத்தென்று இரண்டு லேயருக்கு படுக்கை விரிப்பை விரித்து, சுருட்டி வைத்த தலையணையை ஊதிப் பெருக்குவார்கள். நடுத்தரங்கள் மறக்காமல் தலையில் மப்ளர் கட்டிக் கொள்வார்கள்.

நான் பொதுவாக போட்டுக் கொண்ட பேண்ட் சர்ட்டோடு ப்ரீப்கேசில் தலை வைத்து பர்த்தில் படுத்து விடுவேன். பயணங்களில் தூக்கம் வராது. புக் ஸ்டாலில் வாங்கிய புத்தகம் கொஞ்ச நேரம் படிப்பேன். அதன் பின் மனதில் தங்கிய கதைகளை அசை போடுவதில் மிச்ச நேரம் கழியும்.

அன்றைக்கு புத்தகத்தை விரித்து உட்கார்ந்திருந்த போது – எதிர் சீட்டுக்கு வந்தமர்ந்த ப்ரெஞ்ச் தாடி இளைஞர் என்னுடைய இருக்கை எண்ணை சரி பார்த்து விட்டு, ”நீங்க சத்யராஜ்குமாரா?” என்றார்.

”ஆமா. எப்படித் தெரியும்?”

”ரிசர்வேஷன் சார்ட்டில் பேர் பார்த்தேன். நான் கார்த்திகா ராஜ்குமார்.”

குப்பென்று ஒரு பரவசம் மனசுக்குள் ஓடியது. அந்த காலகட்டத்தில் இவ்வளவு சிறுகதை எழுத்தாளர்கள் இல்லை. மிகவும் பிரபலமான எழுத்தாளர்களை தவிர ஒரு முப்பது நாற்பது பேர்தான் எல்லா பத்திரிகைகளிலும் தொடர்ந்து எழுதிக் கொண்டிருப்பார்கள். எனக்கு வரும் வாசகர் கடிதங்களில் பலரும் இவர் கதைகளைப் பற்றி மறக்காமல் குறிப்பிடுவார்கள். இருவர் பெயரும் ராஜ்குமாரில் முடிவதால் என்று நினைக்கிறேன். மற்றபடி அவர் என்னை விட மூத்த எழுத்தாளர். அந்த சமயத்தில் நான் எழுதி வந்த கதைகளில் பல குப்பை என்பதை தைரியமாக ஒப்புக் கொள்ளுவேன். அவரோ தரமான, முதிர்ச்சியான கதைகள் எழுதி வந்தவர்.

”நீங்க சீக்கிரம் தூங்கிருவீங்களா? அப்படி இல்லேன்னா நாம பன்னண்டு மணி வரைக்கும் பேசிட்டிருக்கலாமே?” என்றார்.

”ஓ எஸ். பேசலாம்.” என்று தலையாட்டினேன்.

மேல் பர்த்துக்கு தாவி உட்கார்ந்தோம். என் கையில் இருந்த கணையாழியைப் பார்த்துக் கொண்டே, ”சமீபத்தில் நீங்க எழுதின கதை ஒண்ணு படிச்சேன். ட்ரான்சிஷன் பீரியட்ல இருக்கிங்கன்னு நினைக்கிறேன்.” – என்றார் கார்த்திகா ராஜ்குமார்.

அன்றைக்குத்தான் வாழ்க்கையில் முதல் முறையாய் கணையாழியை வாங்கினேன் என்று ஏனோ அப்போது அவரிடம் சொல்லவில்லை. பெரிசாய் இலக்கியங்கள் படைத்துக் கொண்டிருக்கவில்லையென்றாலும் அவர் சொன்ன மாதிரி என்னுடைய எழுத்தில் சில மெல்லிய மாறுதல்கள் ஏற்பட ஆரம்பித்திருந்த பருவம்தான் அது. அந்த மாற்றங்களுக்கு முக்கிய காரணம் அப்போது படிக்கத் துவங்கியிருந்த சா.கந்தசாமி, கு.ப.ராஜகோபாலன் ஆகியோருடைய சிறுகதை தொகுப்புகள்.

திரு.மாலன், பட்டுகோட்டை பிரபாகர் ஆகியோருடனான திசைகள் பத்திரிகை அனுபவங்களை பற்றி எல்லாம் அவர் நிறைய பேசிக் கொண்டு வந்தது மங்கலாக ஞாபகம் இருக்கிறது.

படுக்கப் போவதற்கு முன், ”ராஜ்குமார் உங்க பேர். கார்த்திகா உங்க மனைவியா?” என்று கேட்டேன்.

சிரித்துக் கொண்டே மறுத்தார். ”கார்த்திகா என் கல்லூரி சீனியர். என்னை எழுதச் சொல்லி ஊக்குவித்தவர். அவர் நினைவா அந்தப் பெயரை புனை பெயரா வெச்சிகிட்டேன்.” என்றார்.

காலையில் குட் பை சொல்லிக் கொண்டோம். மறுபடி எங்கேயும் அவரை சந்திக்கவில்லை. பக்கா ரயில் ஸ்நேகம்.

காசி கேட்ட கேள்விகள்

காசி கேட்டுக் கொண்டபடி அவருக்கு மின்னஞ்சலில் அனுப்பிய பதில்களை இங்கே வெளியிடுகிறேன். அவர் தொகுத்திருந்தால், நீக்க வேண்டியதை நீக்கி உங்களையும் என்னையும் காப்பாற்றியிருப்பார். இப்போது வேறு வழியில்லை. நீங்கள் படித்துதான் ஆக வேண்டும்.

1. இணையத்தில் தமிழ் உள்ளடக்கங்கள் தேவையான அளவுக்கு உள்ளன என்று
எண்ணுகிறீர்களா? கணினியும் இணையமும் கிடைக்க வசதியுள்ள தமிழர் இன்னும்
இவற்றில் அதிகமாகத் தமிழில் புழங்கவேண்டுமானால் என்னவெல்லாம்
செய்யவேண்டும்?

வலைப்பூக்கள் துளிர் விடத் துவங்கியபோது இருந்ததை விட இப்போது பல்மடங்கு அதிகமாய் உள்ளடக்கங்கள் பெருகியுள்ளன. பத்திரிகைகள், பதிப்பகங்கள் போன்ற தொழில்முறை ஊடகங்களோடு ஒப்பிட்டால் எழுத்து நயம் குறைவாகவே இருந்தாலும் (என் தளத்தையும் சேர்த்துத்தான் சொல்கிறேன்) கருத்தளவில் விரும்பத்தக்க உள்ளடக்கங்கள் நிறைய வாசிக்க கிடைக்கின்றன. தேவையான அளவுக்கு உள்ளதா என்றால் இன்னும் இல்லை என்றே சொல்ல வேண்டும். படிப்பவர்களும், படைப்பவர்களும் எழுத்து நயத்தை பொருட்படுத்தாமல் பொருளடக்கத்துக்கு முதலிடம் கொடுத்தால் இந்த நிலை மாறும். அவரவர்க்கு தெரிந்த விஷயங்களை அவரவர் பாணியில் அளித்தாலே போதுமானது. கவர வேண்டும் என்ற நோக்கத்தை விட, பகர வேண்டும் என்ற நோக்கம் அதிகரித்தல் ஆரோக்கியமானது.

கேள்வியின் இரண்டாம் பாகத்துக்கான பதில் இணையத்துக்கு வெளியே துவங்குவதாக நினைக்கிறேன். இணையம் மற்றும் கணினியில் நிகழ்வன பெரும்பாலும் நிஜ வாழ்க்கையின் நகல் செயல்பாடுகளாகும். வெளியே தமிழ் புழக்கம் அதிகரித்தால் இணையம், கணினிகளிலும் வேறு வழியே இல்லாமல் அவை நிகழும்.

2. தகவல்-நுட்பப் புரட்சியின் முழுப் பயனையும் தமிழர் சமூகம்
அனுபவிக்கிறதா? உ.ம். ஊடாடுதல் (மின்னஞ்சல், குறுஞ்செய்தி, மின்னரட்டை
போன்றவை தமிழ் மூலமாக); மின்வணிகம் (வங்கி, இணையக்கடை, கட்டணம் செலுத்தல்
போன்றவை தமிழில்); அரசாளுமை (வரிவிதிப்பு, அரசாணை, அரசின் அங்கங்களிடம்
தமிழில் சேவை பெறுதல்) இதழ்கள் (செய்தி,இலக்கியம் வாசித்தல், வலைப்பதிவு,
குறும்பதிவு, போன்ற வெப் 2.0 ஊடகங்கள் தமிழில்).

இலக்கியம், இதழ்கள் அளவில் தமிழர் சமூகத்தின் ஒரு குறைந்த சதவீதம் மட்டுமே அனுபவிக்கிறது. மின்னஞ்சல், மின்னரட்டை போன்றவற்றிற்கும் இது பொருந்தும். மின் வணிகம், அரசாளுமை பற்றி எனக்குத் தெரியவில்லை. என்னுடைய அறிவுக்கு எட்டிய வரை இவைகள் போக வேண்டிய தூரம் நிறைய இருக்கிறதென்று நினைக்கிறேன்.

தகவல்-நுட்பப் புரட்சியின் முழுப் பயனையும் தமிழர் சமூகம்
அனுபவிக்கிறதா என்பதை விட தகவல்-நுட்பப் புரட்சியின் பயனை முழு தமிழர் சமூகமும்
அனுபவிக்கிறதா என்ற கேள்வியே முக்கியமானது.

3. தன்னார்வலர்களின் பங்களிப்பும் விக்கிப்பீடியா போன்ற குழுக்களின்
பங்களிப்பும் இணையத்தில், கணினியில், தமிழின் பயன்பாடு அதிகரிக்க எந்த
அளவுக்கு உதவியுள்ளன? உங்கள் பார்வையில் முக்கியமானவை, மேலும்
முன்னெடுத்துச் செல்லவேண்டியவை என எவற்றைக் குறிப்பிடுவீர்கள்?

இன்றைக்கு இணையத்திலும், கணினியிலும் தமிழின் பயன்பாடு அதிகரிக்க தொண்ணூறு சதவீதம் உதவியுள்ளது தன்னார்வலர்களின் பங்களிப்பும், அளவிடற்கரிய அவர்களின் உழைப்பும்தான். அதில் கொஞ்சமேனும் தமிழை வைத்துப் பிழைக்கும் அரசியலமைப்புகள் செய்திருந்தால் இன்னும் பல தூரம் போயிருப்போம். அவர்களுக்கு அதற்கு நேரமோ, அக்கறையோ இல்லை.

மேலேடுத்துச் செல்ல முக்கியமானதாக நான் கருதுவது செல்பேசி வழி தமிழ் மென்பொருள்கள். நுறு சதவித மின் தமிழ் ஆட்சி அதன் மூலமே சாத்தியப்படும். ஒலிப் பதிவுகளும், ஒளிப் பதிவுகளும் சாத்தியமாகி விட்ட இத்தருணத்தில் எழுத படிக்க தெரியாதவர்களின் கையிலும் இருக்கும் கைப்பேசிகளே தமிழுக்கான மின் தூதுவர்கள்.

4. நாளையே அரசின் தகவல்-நுட்பத்துறைக்கு உங்களைத் தலைமையேற்கச்
சொன்னால் மேற்சொன்னவகையிலான தமிழ்ப் பயன்பாட்டு விரிவாக்கத்துக்கான
செயல்களாக எவற்றை உடனடியாக மேற்கொள்வீர்கள்?

கேள்வி #3-ல் குறிப்பிட்ட படி கைப்பேசி சார்ந்த தமிழ் மென்பொருள் வளர்ச்சிக்கு அதிக கவனம் செலுத்துவேன். அதிலே இணைய இணைப்பு சுலபமாக, நியாயமான செலவில் பெற வழி வகை செய்வேன்.

5. தமிழ் வலைப்பதிவுகளை பற்றிய உங்கள் பொதுவான கருத்து என்ன? புதிதாக
வலைப்பதிக்க வருவோருக்கான யோசனைகளாக எவற்றைக் கூறுவீர்கள்?

தமிழ் வலைப்பதிவுகள் தக்க பரிமாண வளர்ச்சியை அடைந்து வருகிறது. ‘மொக்கை’ என்று அழைக்கப்பட்ட கலாசாரம் விரைவிலேயே அதன் ஆதரவை இழந்து விட்டது போல் தெரிகிறது. உருப்படியான பதிவுகள் போட வேண்டும் என்ற எண்ணம் நிறைய பேரின் வலைப்பதிவுகளில் எதிரொலிக்கிறது. அதை ஊக்குவிக்கும் வண்ணம் பல தளங்கள் போட்டிகள் வைத்து முன்னெடுத்துச் செல்கின்றன.

புதியவர்களுக்கான யோசனை? நான் வலைப் பதிய ஆரம்பித்த நாளிலிருந்தே ஒரு கருத்தைத்தான் திரும்ப திரும்ப சொல்கிறேன். எழுத்து நயம் பற்றி கவலைப்பட வேண்டாம். அது காலப் போக்கில் அகப்படும். ஒவ்வொருவரின் பார்வையும் அவரவர் பெருவிரல் ரேகை போன்றது. அதை பதிவு செய்ய முயன்றாலே போதும்.

6. தமிழ்மணம் வரும் ஆகஸ்ட் 23ஆம் நாள் தன் சேவையின் ஐந்து ஆண்டுகளை
நிறைவுசெய்கிறது. இந்த 5 ஆண்டுகளில் தமிழ்மணத்தின் சேவையைப் பற்றிய
உங்கள் கருத்துகள் என்ன? வரும் ஆண்டுகளில் தமிழ்மணம் செய்யவேண்டியவை எவை?

தமிழில் திரட்டிகளின் முன்னோடியாக விளங்கிய தமிழ்மணத்தின் ஐந்து ஆண்டு சேவை அபாரம். பல வகையிலும் அது தன்னை மேம்படுத்திக் கொண்டு வந்ததை கண்கூடாகப் பார்த்தோம். வரும் ஆண்டுகளில் அது செய்ய வேண்டியது கைப் பேசி தளத்திலும் தன்னை நிலை நிறுத்திக் கொள்வதே ஆகும்.