நியூஜெர்ஸியில் ஒரு இலக்கிய சந்திப்பு
அமெரிக்காவில் கிடைக்கும் நிறைய ‘முதல்’களில் முதல் நெடுந்தொலைவு கார்ப் பயணம் மறக்க முடியாதது. இந்த அனுபவத்தை சிறுகதையாக எழுத வேண்டுமென்று நினைத்திருந்த எனக்கு, “ஜெமோ-வை சந்திக்கலாம் வாங்க!” என்று பாஸ்டன் பாலா குறுஞ்செய்தி அனுப்பியபோது சட்டென ஸ்பார்க் ஆனது ஒரு கரு.
நியூஜெர்ஸியில் ஒரு இலக்கிய சந்திப்பு – என்ற அந்த சிறுகதை நான் நினைத்தது போலவே பலருக்கும் தங்கள் முதல் road trip நினைவுகளை கிளறி விட்டிருக்கிறது என்பதை ஒருபக்கம், srikan2 ஆகிய ட்விட்டர் நண்பர்களின் ட்வீட் பின்னூட்டம் வாயிலாக அறிய முடிகிறது.
ஒரு முக்கிய குறிப்பு. கதையில் வரும் பாத்திரங்களை யாரோடும் முடிச்சுப் போட்டு பார்க்க வேண்டாம். பெரும்பாலான ஐ.டி இளைஞர்களின் இலக்கிய பார்வையும், சாலைப் பயண அனுபவமும் மட்டுமே இந்த கதை தாங்கி நிற்கும் விஷயங்கள்.
கதை கீழே…
நியூஜெர்ஸியில் ஒரு இலக்கிய சந்திப்பு
~ சத்யராஜ்குமார் ~
காருக்குள் கலர் கலராய் வெளிச்சமடிக்க, ”டேய் கோபி, போலீஸ்டா!” – செல்போனில் அலறினேன். நட்ட நடுநிசியில் 95 நெடுஞ்சாலையில் விர் விர்ரென பறக்கும் இத்தனை கார்களுக்கு நடுவில் – தட்டுத் தடுமாறி ஓட்டிச் செல்லும் நானா கிடைத்தேன்?
”பதறாதே. ஓரங்கட்டி நிறுத்து.” என்று ஆலோசனை வழங்கினான் கோபி.
”இலக்கியம் வெங்காயமெல்லாம் வேண்டாம்ன்னு முதல்லயே சொன்னேன். கேட்டியா நீ?”
k.b.janarthanan, 
இன்று - Today 
சித்ரன் 12:17 பிப on ஜூலை 12, 2009 நிரந்தர பந்தம் |
’இலக்கியத்துக்கும் எனக்கும் ரொம்ப தூரம்’-கிற ஒரு சின்ன வரியை வெச்சுக்கிட்டு இம்புட்டு அம்சமா ஒரு சிறுகதை குடுக்கறதுக்கு உங்களாலதான் முடியும் ராஜா. கெளப்பீட்டீங்க. க்ளைமாக்ஸ்-ல வாய்விட்டுச் சிரிச்சுட்டேன்.
சத்யராஜ்குமார் 5:40 முப on ஜூலை 13, 2009 நிரந்தர பந்தம் |
சித்ரன், கதை உங்களுக்குப் பிடித்திருப்பதில் மிக்க மகிழ்ச்சி.
Vino 8:52 பிப on ஜூலை 12, 2009 நிரந்தர பந்தம் |
nice story.
சத்யராஜ்குமார் 5:38 முப on ஜூலை 13, 2009 நிரந்தர பந்தம் |
Thank you Vino!
செல்வராஜ் 9:50 பிப on ஜூலை 12, 2009 நிரந்தர பந்தம் |
வேடிக்கை தான். கடைசி வரியில் புன்சிரிப்பு வந்தது உண்மை. நானெல்லாம் திசை மாறி ஒரு இருபது முப்பது மைல் தூரத்தில் விழித்துக் கொண்டுவிட்டேன்! (அதை விட விரைவாகவே தெரிந்தாலும், அடுத்த இறக்கத்தில் இறங்கித் திரும்ப அவ்வளவு தொலைவு ஆகிவிடும்).
நிற்க. உங்கள் நயாகரா இடுகை உதவியாய் இருக்கிறது. அநேகமாக எங்கள் யாத்திரை அடுத்த வாரம் இருக்கலாம்.
சத்யராஜ்குமார் 5:37 முப on ஜூலை 13, 2009 நிரந்தர பந்தம் |
செல்வராஜ், சுவாரஸ்யத்துக்காக முன்னூறு மைல் வைத்தது அதிகம்தான் என்றாலும் சாத்தியமில்லாமலில்லை என்று நினைக்கிறேன். நயாகரா டிப்ஸ் உபயோகமாயிருப்பதறிந்து மகிழ்ச்சி.
SnapJudge 8:54 முப on ஜூலை 13, 2009 நிரந்தர பந்தம் |
:))
—கதை படித்தால் என்ன கிடைக்கும், அஜாக்ஸ் படித்தால் அடுத்த வேலை கிடைக்கும் என்று திருப்பியடித்தார்கள். —
அது 🙂
சத்யராஜ்குமார் 5:48 பிப on ஜூலை 13, 2009 நிரந்தர பந்தம் |
பா.பா, 🙂
Karthick 4:06 பிப on ஜூலை 14, 2009 நிரந்தர பந்தம் |
Super and I like it. I am learning driving now. I feel that a lot of people who driving in this country do not have patience. 😦 They honk at a small mistake of others.
சத்யராஜ்குமார் 4:13 பிப on ஜூலை 14, 2009 நிரந்தர பந்தம் |
கார்த்திக், நன்றி. வரிசைகளில் பொறுமை காட்டும் இவர்கள் காரில் உட்கார்ந்தால் மட்டும் அதை இழந்து விடுகிறார்கள். நண்பர் காசி எழுதிய இந்த பதிவுகள் புதிய US ஓட்டுனர்களுக்கு உபயோகமானது. http://kasilingam.com/wiki/doku.php?id=on_us_roads
k.b.janarthanan 12:32 பிப on ஜூலை 21, 2009 நிரந்தர பந்தம் |
சத்யராஜ் சார், சூப்பர் சிறுகதைக்கும் உங்களுக்கும் தூரம் அதிகமில்லை! நல்ல ரசித்தேன். -கே.பி.ஜனார்த்தனன்
சத்யராஜ்குமார் 9:20 பிப on ஜூலை 21, 2009 நிரந்தர பந்தம் |
@ஜனார்த்தனன், வாங்க. உங்கள் கருத்துக்கு நன்றிகள் பல.